(១) នេះគឺច្បាប់ក្រម ប្រសើរឧត្ដម ទូន្មានអ្នកផង ប្រើឱនលំទោន កុំបីមានឆ្គង ប្រាជ្ញាបុណ្យផង កើតដោយប្រណិប័តន៍ ។ នរូអ្នកណា ទោះយកអាត្មា ចូលសាសន៍ពុទ្ធរត្ន ចូរធ្វើឱ្យត្រង់ ដោយនូវបន្ទាត់ ហៅស្វែងសម្បត្ដិ យកផ្លូវនិព្វាន ។ នរូអ្នកផង ទោះដឹងយល់ហោង ចិត្ដនោះឱ្យហ៊ាន បំពេញព្រះផ្នួស ដោយព្រះទូន្មាន កុំធ្វើលីកលាន ដោយចិត្ដអន្ធពាល ។ ម្ដាយឪពុកសោតណា ស្រឡាញ់ស្ងួនភ្ងា ហៅកូនសង្សារ អាចមកបំបួស ហេតុចង់សម្ភារ ប្រើបង់អន្ធពាល រៀនដោយក្រមច្បាប់ ។
(៥) សង្វាតសរសេរ អស់អញកុំខ្ជិល ទើបបានជាគាប់ សង្វាតសូត្ររៀន ដោយគ្រូប្រញប្ដ កុំធ្វើលេលាប់ ដោយចិត្ដមាក់ងាយ ។ ហៃអស់សាមណេរ ម្ដាយមកបង្វែរ អ្នកជាបាធ្យាយ សង្វាតសូត្ររៀន ដូចលោកទាំងឡាយ កុំធ្វើពាយងាយ ដូចនៅគ្រហស្ថ ។ កុំធ្វើរាយមាយ និងគ្រូបាធ្យាយ ទុកស្មើអម្ចាស់ សង្វាតសរសេរ សូត្ររៀនឱ្យណាស់ ប្រាជ្ញាយល់ច្បាស់ នាំញាតិទាំងឡាយ ។ អាសូរមេបា ចិញ្ចឹមរក្សា កុំឱ្យអន្តរាយ អាចយកមកផ្ញើ នឹងគ្រូបាធ្យាយ ហេតុចង់ពណ្ណរាយ ប្រយោជន៍ទាំងបី ។ មួយចង់ក្ដីច្បាប់ ឱ្យខ្លួនបានគាប់ នៅនាលោកិយ មួយចង់ប្រាជ្ញា មិនឱ្យអប្រិយ មួយចង់បារមី នាំញាតិទាំងឡាយ ។
(១០) ហៃអស់សាមណេរ កុំធ្វើដែលដែរ ត្រង់ក្ដីពាយងាយ លំអុតបម្រើ អ្នកជាបាធ្យាយ ជូនបុណ្យទៅម្ដាយ ឪពុកទីទៃ ។ សង្វាតសូត្ររៀន កុំធ្វើអៀនប្រៀន ក្នុងចិត្ដសព្វថ្ងៃ លំអុតបម្រើ ផ្គាប់ដោយហឫទ័យ បារម្ភមៃៗ ក្ដីច្បាប់កុំបង់ ។ ច្បាប់នេះសោតណា ទូន្មានអាត្មា ដោយនូវក្រឹត្យសង្ឃ ត្រង់ណាហៅច្បាប់ កាន់ខ្ជាប់កុំបង់ ចំណេរទៅលង់ ខ្លួនបានជាធំ ។ សព្វថ្ងៃសោតណា ទូន្មានអាត្មា ដោយនូវក្រឹត្យក្រម បម្រើបាធ្យាយ ឱ្យមានបារម្ភ ទើបខ្លួនជាធំ ទៅដល់មហាក្សត្រ ។ ច្បាប់នេះសោតណា ទូន្មានអាត្មា ថេរនៅពុំបាត់ ទោះខ្លួនឥតបុណ្យ បម្រើមហាក្សត្រ គោរពប្រតិបត្ដិ យសនោះពុំលែង ។
(១៥) ហេតុបានដឹងច្បាប់ បានដូចបង្គាប់ ចិត្ដគ្រូយល់ស្ដែង ទោះទៅបម្រើ ស្ដេចជាគម្ដែង យសនោះពុំលែង ប្រាកដពណ្ណរាយ ។ ក្ដីនេះជាច្បាប់ ឱ្យសាមណេរត្រាប់ សព្វសរិលទាំងឡាយ កុំសើចតិះដៀល អ្នកជាបាធ្យាយ អ្នកហោងស្មើម្ដាយ បង្កើតក្ដីច្បាប់ ។ សាមណេរណាៗ ទោះមានប្រាជ្ញា នឹងចង់រៀនច្បាប់ ឱ្យយកត្រចៀក នោះឱ្យចូលស្ដាប់ ធ្វើដោយក្រមច្បាប់ នៃគ្រូបាធ្យាយ ។ សាមណេរណាសោត ចិត្ដនោះក្រេវក្រោធ ឱ្យចៀសចេញឆ្ងាយ ច្បាប់នេះមិនខំ សាមណេរទាំងឡាយ តាមចិត្ដសប្បាយ អាត្មាទីទៃ ។ នរូអ្នកណា នឹងស្វែងប្រាជ្ញា ឱ្យបានខ្លួនថ្លៃ ចូរដឹងខុសគាប់ ដោយអធ្យាស្រ័យ ផ្គាប់ដោយហឫទ័យ អ្នកជាបាធ្យាយ ។
(២០) ទោះនឹងស្វែងធម៌ ឱ្យមានសម្គាល់ កុំធ្វើរាយមាយ ទោះនឹងស្វែងច្បាប់ កាន់ខ្ជាប់កុំណាយ កុំឱ្យអន្ដរាយ នូវច្បាប់ក្រមផង ។ រីគ្រូបាធ្យាយ ប្រដូចនូវម្ដាយ ឪពុកយើងផង ហ្វឹកហ្វឺនប្រដៅ មិនឱ្យមានឆ្គង តាមដោយគន្លង ព្រេងព្រឹទ្ធបូរាណ ។ នរូអ្នកណា នឹងស្វែងប្រាជ្ញា ជារស្មីប្រាណ ឱ្យគិតជញ្ជឹង រំពឹងលែងបាន កុំធ្វើបំពាន ប្រទូស្តវឹងស្នង ។ នាបីហៅគ្រូ ដូចអ្នកនាំផ្លូវ ដើរដោយគន្លង ទោះនឹងឆ្ពោះទៅ ស្រុកតូចធំផង សឹងដូចបំណង នៃចិត្ដចិន្ដា ។ រីនឹងចេះឯង ដូចអ្នកវង្វេង កណ្ដាលអធ្វា ពុំនោះដូចខ្វាក់ តែម្នាក់អាត្មា ចរចេញយាត្រា ឥតអ្នកដឹកដៃ ។
(២៥) សូម្បីរកផ្លូវ ពុំដែលនឹងត្រូវ សឹងពានឯព្រៃ ហេតុដ្បិតចេះឯង ឥតអ្នកដឹកដៃ ចិត្ដនោះសង្ស័យ ដូចយល់ពុំដល់ ។ នេះដូចអ្នកផង ពុំដោយគន្លង នៃលោកណាយល់ សឹងធ្វើមោហោ ទោសោកំហល់ ពុំអាចទប់ទល់ នាធ្ងន់នាស្រាល ។ ប្រដៅក្ដីច្បាប់ សឹងថាពុំគាប់ ហេតុចិត្ដអន្ធពាល ក្ដីច្បាប់ទម្ងន់ សឹងថាជាស្រាល ហេតុចិត្ដអន្ធពាល ចង់តែសប្បាយ ។ ពុំដឹងដើមគ្រូ បង្កើតអភិរូហ៍ ប្រដូចនូវម្ដាយ ភ្លឺពីមនុស្សលោក រួចដល់សួគ៌នាយ ចៀសចតុរាបាយ នរកទាំងបួន ។ នាបីហៅគ្រូ កុំធ្វើមូទូ ចិត្ដនោះឱ្យស្ងួន កុំធ្វើតម្កើង ចង់ធំតែខ្លួន ក្រែងបាបមកចួន នៅនាលោកិយ ។
(៣០) រីគ្រូបាធ្យាយ អាចឱ្យពណ្ណរាយ មានរូបរស្មី ហើយឱ្យរុងរឿង អស់បញ្ចិន្រ្ទិយ ស្មើព្រះជននី ជនកសោតហោង ។ ព្រះជនកសោតណា បង្កើតអាត្មា ឱ្យមានសរិលផង រក្សាពីតូច មិនឱ្យមានហ្មង អស់សុខទុក្ខផង ពុំដែលនឹងឆ្អន់ ។ ព្រះជនកព្រះជននី បើនឹងស្រដី ប្រសើរពេកពន់ ថាភ្នំព្រះសុមេរុ៍ នោះហោងមហាធ្ងន់ ថាបើនឹងគណន៍ ពុំអាចកន្លង ។ រីគ្រូបាធ្យាយ ប្រដូចនូវម្ដាយ ឪពុកឯងហោង អាចឱ្យក្ដីច្បាប់ ប្រដៅធម៌ផង ដោយនូវគន្លង ព្រះពុទ្ធទាំងឡាយ ។ នរូអ្នកណា ទោះមានប្រាជ្ញា ឱ្យគិតវែងឆ្ងាយ គុណនោះទាំងបី ហៅមហាទូលាយ កុំឱ្យអន្ដរាយ ក្ដីពីព្យាយាម ។
(៣៥) រីបុណ្យនិងបាប អំពើសភាព នោះវាតែងតាម ប្រដូចស្រមោល អន្ទោលតាមប្រាណ ពុំដែលចៀសបាន ត្រង់ក្ដីសល់វ៉ល់ ។ ឱ្យគិតជញ្ជឹង ហើយឱ្យរំពឹង ប្រាជ្ញាឱ្យយល់ ឱ្យមានវិរិយំ សច្ចំកុសល កុំធ្វើសល់វ៉ល់ នឹងក្ដីទុក្ខសោក ។ នរូអ្នកណា នឹងនាំអាត្មា ឧស្សាហ៍អធ្យោគ ស្វែងធម៌ជាផ្លូវ ទៅកាន់បរលោក ចូលមហាបថមោក្ខ គឺនិព្វានហោង ៕៚
