| វចនានុក្រមខ្មែរ សម្ដេច ជួន ណាត | ទំព័រ |
ប្រមាថ(–ម៉ាត) ន. (សំ.) ការបៀតបៀនគេ, ការញាំញីគេ, ការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញឱ្យគេលំបាក; ការមើលងាយគេ។ ប្រើជា កិ. ក៏បាន : មនុស្សប្រមាថសត្វ គឺមនុស្សបៀតបៀនសត្វ។ មនុស្សប្រមាថចាស់ មនុស្សមើលងាយចាស់។ ប្រមាថកាតទាន មើលងាយបៀតបៀនគេឱ្យខាតលាភខាតប្រយោជន៍។ |
៤៨៦ |
ប្រមាទ(–ម៉ាត) ន. (សំ. ; បា. បមាទ) ការភ្លេចស្មារតី, ធ្វេសស្មារតី, សេចក្ដីប្រហែស, ការប្រហែសធ្វេស។ កិ. ភ្លេច, ធ្វេស, ប្រហែស ស្មារតី : ជនណាប្រមាទប្រព្រឹត្តឃ្លៀងឃ្លាត ចាកធម៌សុចរិត ជននោះទោះបី នៅមានជីវិត តាមដោយការណ៍ពិត ថាស្លាប់ស្រេចហើយ។ (ត្រូវត្រង់គ្នានឹងព្រះពុទ្ធភាសិតថា : ជនណាប្រមាទ ជននោះទុកដូចជាបុគ្គលស្លាប់ គឺស្លាប់ប្រយោជន៍ក្នុងលោកនេះនិងក្នុងបរលោក)។ |
៤៨៦ |
កែសម្រួលអក្ខរាវិរុទ្ធដោយ ម.ម.ស.