| វចនានុក្រមខ្មែរ សម្ដេច ជួន ណាត | ទំព័រ |
កេរន. ដំណែល, ជាសម្បាច់របស់ដូនតា ឬមាតាបិតា ជាដើម : ស្រែនេះជាកេររបស់ជីដូនខ្ញុំ, ប្រាសាទនគរវត្ត ជាកេររបស់ព្រះមហាក្សត្រ ជាបុព្វបុរសរបស់ខ្មែរ។ |
៣៥ |
កេរ្តិ៍ន. (សំ. កិរិ្ត; បា. កិត្តិ) សេចក្ដីសរសើរ, ការល្បី, ការល្បីលេចឮ, ខ្ចរខ្ចាយ : កេរ្តិ៍ឈ្មោះ, និយាយបង្កាច់កេរ្តិ៍គេ, កេរ្តិ៍ឈ្មោះមិនសូវល្អ។ |
៣៥ |
កែសម្រួលអក្ខរាវិរុទ្ធដោយ ម.ម.ស.